Τη σεβδαλή η καρδία έχει δύο αυλάκια
ασ' έναν τρέχνεν τ'αίματα κι ασ' άλλον τα φαρμάκια
Σεβδάν έχω, σεβδάν πουλώ και σεβδαλής γυρίζω
σεβδάν έχω σο καρδόπο'μ και πως να ταγιανίζω
Τον σεβνταλήν τον άνθρωπον εγώ πολλά λυπούμαι
εμπαίν εβγαίν σο κιφαλόπο 'μ κι επορώ να κοιμούμαι
ή δεαβαίν ασό κιφαλόπο'μ
Σεβδαλής όνταν αρρωσταίν σο γιαν'ατ ξάι μη πάτε
αφήστε τον ας υποφέρ ας πάει ψοφάει και χάται
-
Το σεβδαλήν τον άνθρωπον μη λέτε καλημέραν
ατός κι εξέρ πότε νυχτών και πότε εν ημέραν.
Σεβδαλήν γεράν έχω, γιατρικά κι αλοίφκουμαι
φιλώ και κλαινίζω 'σεν με τα δέκρεα 'ς νίφκουμαι
Σεβδαλής παιδάς είμαι, η σεβδάν τρανόν πελιάν
αν κι ευρήκω το πουλί 'μ όλεα είναι νε φιλεν
Σεβδαλήν παιδίν είμαι μη κατηγοράτ' εμέν
το καρδόπο'μ καίεται να παρηγοράτ'εμέν
Ταγιανίζω - να αντέξω
Δεαβαίν ασό κεφαλόπο μ' - δεν ακούγεται καθαρά
αν κι ευρήκω το πουλί 'μ όλεα είναι νε φιλεν - χωρίς νόημα, χωρίς σημασία