Πατρίδα' μ μαυροθάλασσα, πανάρχαια πατρίδα,
τη Μιθριδάτ' το κάυσεμαν, τη Κομνηνών το θάμαν...
Τριάντα αιώνας έστεκες, περήφανον αδάκα
κι ανέπτυξες τα γράμματα, το εμπόριον και τα τέχνας
κι ένουσνε κάστρον άπαρτον κι Ελλήνων προμαχώνας...
Κι έρθανε χρόνε δύστυχα με δάκρεα γομάτα,
αφού έρθαν Τούρκοι βάρβαροι, τον Πόντον μουν ν' αρπάζνε,
και ν' αφανίζνε τη φυλήν, να κάγνε και να σπάζνε
νέους και γέρους και μωρά, μανάδες και γραιάδες...
Κι εμάζευαν τη Έλληνες, σε πόλεις και χωρία
κι απές σ' οσπίτε εβάλνανετ'ς κι απές σα εγκλεσίας
κι αφού εκλειδαμπάρωναν πόρτας και παραθύρε,
μ' άψιμον ή με τ' αξινάρ την πσήναν τουν επαίρναν...
Κι απάν ση Πόντου τα βουνά και τα ψηλά ρασία,
τα παλληκάρε εξέβανε, τη Πόντου οι αντάρτες
και πολεμούνε όλ' τη Τούρκς, που την Πατρίδαν σπάζνε,
και βάρβαρα και άνανδρα τη Πόντιοις ματώνε
μόνον γιατί έσαν Έλληνες και Χριστιανοί αντάμα!...
Όπλα τουν εν έναν μασέρ, εν' αξινάρ και ένα δύο βόλε
και πολεμούνε άνισα, άμων ο Λεωνίδας,
με τη καρδίας την δύναμιν, άμων κι οι τριακόσιοι,
που άμων κι ατότε, αέτς κι αδά, σε άλλα Θερμοπύλας
με ίδια πάντα ιδανικά και πίστιν σην πατρίδαν
από καρδίας ηρωικά «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!...» τσαϊζνε!...
Βασίλ Αγάς1, Παντέλ Αμισού2, Ευκλείδης3 και Κουρτίδης4
μ' όλα τα παλληκάρε τουν τον Τούρκον κυνηγούνε
κι είντανε όλων των εχθρών ο φόβον και ο τρόμον
και σώζνε αέτς οι ήρωες, χιλιάδες πατριώτες!...
Αμάσεια, Σάντα ηρωική, Σαμψούντα, Κερασούντα,
αρχαία Σινώπη ξακουστή, Μπάφρα και Τραπεζούντα
είντανε με τα ηρωισμούς και την αυτοθυσίσν
των Πόντιων των Ανταρτών, ση Πόντου τα ρασία,
μάρτυρες αδιάψευστοι κι αιώνια μνημεία,
για ιστορικήν συνέπειαν και τη φυλής συνέχειαν...
Όμως οι Τούρκοι εν πολλοί κι οι Πόντιοι ολίγοι,
κι οι αντάρτες όλον χάνουνταν και όλον λιγοστεύνε...
Παρακαλούνε τ' Έλληνες σην μακρυνήν πατρίδαν
βοήθειαν πολεμικήν αγλήορα να στέλνε,
για να επορούν να κυνηγούν τον βάρβαρον τον Τούρκον
και με τ' εκείντς από κοινού, εκείνον να νικούνε...
Όμως εκείνον το καράβ', με οπλισμόν γομάτον,
που αραγμένον έτονε ση Πειραιά τον μώλον,
κι έτοιμον έτονε να φεβ, να πάει για τον Πόντον,
ξάει πα κι εξεκίνεσεν, σον Πόντον ξάει κι εδεύεν*...
κι εφέκεν τη αντάρτες μουν
χωρίς έναν βοήθειαν,
να πολεμούνε μαναχοί κι αδύναμοι τον Τούρκον. . .
Κι όταν έτον αδύνατον ατήντς να πολεμούνε,
αντί τελείως άδοξα σα σέρε τουν να ρούζνε,
παίρνε απόφασιν τρανόν κι ευθύς αυτοκτονούνε. . .
Λύρα'μ τραγούδα πένθιμα, η Ρωμανία επάρθεν...
Η λύρα'μ εν κοκκίμελον και το ξαρί'μ μελέαν...
και για τ' ατό και τραγωδεί
και τραγωδεί και κλαίει
και κσύν τα δάκρεα ποταμούς
και για τη αντάρτες λέει:
"Αραοίκ' εν οι ήρωες, τη Πόντου οι αντάρτες,
που πολεμούν τη βάρβαροις, εις άνισον αγώνα
με τη καρδίας το πύρωμαν και με ποτάμε γαίμαν,
και θα εν πάντα για τ' ατό, σην Ιστορίαν του Πόντου,
αξέχαστοι κι αθάνατοι κι αιώνια τιμημένοι,
ως άξιοι απόγονοι τη θρυλικού Λεωνίδα,
που σ' ούλτ'ς εμάς τη νεωτέρτς,
τον δρόμον θα δεκνείζνε!..."
© Θωμάς Ακριτίδης, Λευκότοπος Σερρών
------------------
1 : Βασίλειος Ανθόπουλος
2 : Παντελής Αναστασιάδης
3 : Ευκλείδης Κουρτίδης
4 : Κώστας Κουρτίδης
* Οι Πόντιοι αντάρτες ζητούν ενίσχυση από την ελληνική κυβέρνηση. Οι εκκλήσεις τους όμως για στρατιωτική βοήθεια μένουν αναπάντητες από αυτήν. Σε επιστολή που στέλνουν τον Αύγουστο του 1919 αναφέρουν τα εξής:
"Ενεργώντας κατόπιν εντολής των αρχηγών των αντάρτικων ομάδων της ιδιαιτέρας μας πατρίδας που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του Πόντου σε ανεξάρτητη Ελληνική Δημοκρατία, σας γνωρίζουμε τα ακόλουθα: Ως γνωστόν από πενταετίας ήδη επαναστάτησαν τα τέκνα του Πόντου και αγωνίζονται κατά του τουρκισμού με δικούς τους αρχηγούς... Επιβάλλεται η ανάγκη προμήθειας σ' αυτούς ενδυμάτων και σκεπασμάτων... Εκτός αυτού υπάρχει μεγάλη ανάγκη αποστολής φαρμάκων, επιδέσμων κ.λπ. χρειωδών για τους τραυματίες. Εχουμε επίσης μεγάλη ανάγκη όπλων, πολυβόλων και μυδραλιοβόλων με όλα τους τα εξαρτήματα. Γι αυτό δηλώνουμε ότι θέλουμε να στείλουμε με δικές μας δαπάνες εδώ δύο άνδρες για εξάσκηση...".
Δυστυχώς το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να κατανοήσει την δυναμική που έχει ο ποντιακός αγώνας. Καμμιά βοήθεια δεν αποστέλλεται στους Ελληνες αντάρτες του Πόντου την στιγμή που ο Κεμάλ Πασάς στέλνει κατά των Ποντίων ανταρτών την 3η στρατιά του τουρκικού στρατού. Στον Πειραιά φορτώνεται ένα πλοίο με όπλα και πυρομαχικά για να αποσταλεί στην Αμισσό, το οποίο όμως δεν ξεκινά ποτέ.