Και νε Χριστέ πατέρα μου, νε Παναΐα μάνα,
αούτο τσ’ εγάπς την πελιάν, πώς να ’ποίνα κι εχάνα.
Και με το τουλουμόπο μου, σον Άδ’ θα κατηβαίνω,
εκεί παραπονέματα, έναν βράδον ΄κι μένω.
Αέτς εθέλνα κι έπαθα, αέτς θέλω να είμαι,
με τον φέγγον να λάσκουμε, με τον ήλιον να κοίμαι.
Τα στράτας ντ’ επορπάναμε, εΐνον τον καιρόνι,
έρται και διαβαίν’ άνοιξη και χορτάρ ΄κι φυτρώνει.
Θα πάω σ’ έναν έρημον, σ’ έναν ησύσχον τόπον,
ώθεν ΄κι κελαηδεί πουλίν, ώθεν ΄κι πάει λαλόπον.
Καπίκιοϊ και Λιβερά, σον κώδικαν γραμμένα,
και τ’ άλλα τα περίχωρα, πιτίν πιτίν χαμένα.
Όλιον τον κόσμον θα κουρτώ, την θάλασσαν θα πίνω,
και μ’ έναν αναστέναγμαν, του ηλ’ το φως θα σβήνω.
Εγώ είμ’ α σο Καπίκιοϊ, έναν παλαλομένον,
τρώω, πίνω και λάσκουμαι και πάντα χαρεμένον.
Ανοίξη σ’ τριαντάφυλλον, παρχαρί μανουσάκι,
μίαν εγάπη σ’ εν γλυκίν και μίαν εν φαρμάκι.