Σχέδιο: Λάκης Πατρασκίδης
Του Γιάννη Χαριτάντη (2018).
Πέταξε από μπροστά μου
και δεν ήταν πουλί,
ήταν ο χρόνος,
κι ούτε ένα δευτερόλεπτο
δεν ήθελε να χαλαλίσει για μένα.
Τι ακατάδεκτος!
Σαν τσιφούτης τα μέτραγε τα δευτερόλεπτα του!
Ήθελα, όμως, κάτι να του πω
κι ας μην με άκουγε.
Ένα παράπονο ήθελα να βγάλω από μέσα μου.
Πετάς πολύ γρήγορα, ήθελα να του πω,
κι ούτε που κατάλαβα πώς γέρασα.
Κάποια χρόνια μου φύγανε σαν μια ανάσα,
και ήταν τα ωραία χρόνια μου εκείνα.
Δεν μ' ακούει.
Γιατί να μ' ακούσει;
Τι τον νοιάζει.
Μιλάω στον εαυτό μου
που προσπαθεί να θυμηθεί.
Σκαλίζει τα χρόνια που πέρασαν
και δυσκολεύεται να διαλέξει.
Κάτι βρίσκει.
Εκεί στα παιδικά χρόνια περίσσευε η αγάπη,
ούτε, όμως, κι αυτή μπορούσε
να συγκρατήσει το χρόνο.
Τι βιαστικός!
Ούτε από αγάπη γνωρίζει!
Πάω το ημερολόγιο πιο πέρα
και θυμάμαι πως είχα βγάλει μουστάκι,
πως η καρδιά μου φτερούγιζε
κι όλα τα έβλεπα σαν θαύμα.
Κυνηγούσα τον έρωτα σε κάθε λουλούδι
που προκαλούσε τον ήλιο.
Ούτε, όμως, από έρωτα γνώριζε ο χρόνος!
Τι άκαρδος!
Δεν ήθελα να κοιτάζω πλέον πίσω
γιατί ο χρόνος
έπαψε να είναι περασμένες μέρες,
έπαψε να είναι μήνες,
ήταν περασμένα χρόνια. Ω, Θεέ μου!
Σκέφτηκα τότε να τρέξω
να προλάβω ό,τι μπορούσα.
Μήπως και ήξερα τι έπρεπε να προλάβω;
Μάθε να ζεις, είπα,
και άρχισα να δουλεύω σκληρά
γιατί δεν ήμουν πλέον μόνος
και τότε ήταν που οι μέρες έφευγαν δυο-δυο,
λες και το έκαναν επίτηδες.
Με ζηλεύει ο χρόνος, σκέφτηκα.
Μα, τι είναι αυτός ο χρόνος;
Τι ζητάει από μένα;
Ήθελα, ο έρμος, να χαρώ λιγάκι,
να βουτήξω στα χρόνια της αγάπης,
στο χάδι της μάνας,
στο φιλί της αγαπημένης,
στη μαγεία του έρωτα,
και να κλέψω λίγη ευτυχία.
Ούτε, όμως, από ευτυχία γνώριζε ο χρόνος!
Τι αδιάφορος!
Μην τον υπολογίζεις, είπα.
Έχεις πολλά μπροστά σου να κάνεις.
Εκεί θα βρεις αυτό που θέλεις
και θα το κερδίσεις μόνος σου.
Μην ζητιανεύεις απ' το χρόνο!
Τι όμορφο που ήταν που ξέχασα
κάπως το χρόνο,
όμως..., εκείνος δεν με ξέχασε!
Τότε κατάλαβα πως οι μέρες μπροστά μου
είναι λιγότερες από τις μέρες
που άφησα πίσω μου.
Άρχισα να καταριέμαι το χρόνο.
Τι σου έφταιξα, μωρέ;
Φαντάζομαι πως δεν θα ήθελες
να είσαι στη θέση μου.
Τι νομίζεις πως είναι εβδομήντα χρόνια;
Ένα ταξιδάκι είναι.
Τι προλαβαίνεις να κάνεις
σε τόσο σύντομο ταξίδι;
Τώρα μόλις άρχισα να καταλαβαίνω
τι θα πει ζωή,
τι θα πει αγάπη,
τι θα πει έρωτας.
Τώρα μόλις άρχισα να αγαπάω
τα παιδικά μου χρόνια,
την εφηβεία μου
τα ώριμα νιάτα μου.
Τώρα μόλις έμαθα να μην κάνω λάθη,
να ξεχωρίζω το καλό από το κακό,
το όμορφο από το άσχημο,,
τους ανθρώπους που ξέρουν να δίνουν,
να αγκαλιάζουν,
να νοιάζονται.
Ούτε αυτό το καταλαβαίνεις, μωρέ!
Από πέτρα είσαι φτιαγμένος;
Είσαι τόσο σημαντικός στη ζωή μου,
όμως, δεν έχεις μάθει ν' ακούς!
Είσαι κουφός!
Άδικα μιλάω μαζί σου.
Ξέρω πως δεν έγινα σοφός,
όμως, μπορώ και τα καταφέρνω και μόνος μου.
Τα λίγα αύριο που μου απόμειναν
ξέρω πώς να τα ζήσω.
Ξέρω πως να καλωσορίζω το χάραμα,
πως να αποχαιρετώ τον ήλιο,
πως να απολαμβάνω το άρωμα του λεμονανθού,
να νοιώθω το χάδι του ανέμου,
να ξετρελαίνομαι από τα χρώματα της ίριδας,
να απλώνω το χέρι εκεί που αξίζει,
να ζαλίζομαι από το τρυφερό άγγιγμα.
Πρώτα δεν ήξερα γιατί με ζηλεύεις,
τώρα γνωρίζω.
Αν σταματήσεις την τρεχάλα
θα γίνεις σοφότερος μαζί μου.
Σταμάτα λίγο!
Δεν ακούς, δυστυχώς!
Ξέρω πως όσο κι αν προσπαθώ να σε πιάσω
δεν θα τα καταφέρω,
όμως, έγινα αδιάφορος όπως κι εσύ.
Τα δευτερόλεπτά σου όμως τα χρειάζομαι
να χαίρομαι τη ζωή,
όσο θα μπορώ να οσφραίνομαι
την αγάπη γύρω μου.
Μπορεί να σε κατηγορώ για πολλά,
όμως, σου χρωστάω ένα ευχαριστώ
για τη γνωριμία μας.
Ευχαριστώ τον κόσμο
για την αγάπη που μου χάρισε η ζωή.
Αυτήν τη στιγμή ακούω τα τριάντα νυχτερινά
του Μάνου Χατζιδάκι κι εσύ ζηλεύεις
γιατί έμεινες κουφός!
Τι κρίμα!
Ας με άκουγες.
-- Ω -
Ο Γιάννης Χαριτάντης, Πόντιος στη καταγωγή, μεγάλωσε στη Δράμα. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και κατόπιν ειδικεύτηκε στην Ηλεκτρονική. Για πολλά χρόνια υπηρέτησε ως καθηγητής Ηλεκτρονικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο με τίτλο Οδός Ευξείνου Πόντου δημοσιεύτηκε το 2008. Στο βιβλίο αυτό αναδεικνύει τις αρετές, τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμικό πλούτο των προσφύγων Ποντίων, μέσα από μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Το 2014 ακολούθησε η σειρά διηγημάτων του με τίτλο Στα μονοπάτια του νου και του κόσμου, όπου παρουσιάζονται εικόνες και προβληματισμοί της καθημερινής ζωής, όπως αυτές σχηματοποιούνται μέσα από τις διαδρομές της σκέψης, για να γίνουν, τελικώς, εικόνες του νου. Δείτε το υπόλοιπα βιβλία του.