Μομόερος θα ίνουμαι, σην αύλια σ' θα χορεύω,
η μάνα σ' αν ΄κι δείσε ΄μεν, θα πέρω σεν και φεύω.
Τα κάλαντα οι μομοέρ', τα Φώτα οι ποπάδες,
νασάν εκείνεν την μάναν, που εχ' έμορφους νυφάδες.
Παρχάρ' ας έεις τα μάραντα σ',ας έεις τα μανουσάκια σ',
ας έεις τα κρύα τα νερά σ', τ' έμορφα τα τσιτσάκια σ'.
Κρύον νερόν του παρχαρί κι εγώ είμαι διψασμένον,
τσ' εγάπς εγκάλιαν εύκερον κι εγώ είμαι νυσταγμένον.
Άλλο ΄κι πάω σον παρχάρ', άλλο ΄κι παρχαρεύω,
άλλο ΄κι λέω και γελώ, άλλο ΄κι μασκαρεύω.
Πουλόπο μ' εροθύμεσα, τ' ομάτα σ' να ελέπω,
πας ΄κι ειν' τ' ομάτα σ' μαναχόν, το πόι σ'όλιο να ‘λέπω.