Ώσπου θα εν ο θάνατον
ώσπου θα εν ο χάρον
κανείς κι κλώσκεται και λέει
εγώ κι θα αποθάνω.
Κόρ’ έπαρ’ ασό σάβανο
κορδέλα σαν μαλλία σ’
και όντες θα κορδελιάσ’ ατά
να κλαις από καρδίας.
Αν αποθάνω θάψτε με
σύρτε απάν ι μ χώμα
αφήστε με παράθυρον
να ελέπω την τρυγώνα μ’.
Ανάθεμα και το ρακίν
ασ’ όλιον το καλλίον
εκατό δράμια είν’ πολλά
ημσόν οκάν ολί(γ)ον.