Απ' αδά και πέρα θέλω
έναν ήσυχον ζωήν,
Ν' ανασπάλω τα μαύρα χρόνεα
μάνα ντ' έφαγαν την πshυ μ'.
Άμαν, άμαν ,άμαν, άμαν.
Άμαν, άμαν, άμαν.
Ντ' έφαγαν την πshυ μ'.
Βάσανα πολλά εδέβαν
και πολλά ‘ν' επέρασα.
Έφαγανε με τα ντέρτεα
και 'ν' εγώ ‘ν' εγέρασα.
Άμαν, άμαν, άμαν, άμαν.
Άμαν, άμαν, άμαν.
Και ‘ν' εγέρασα.
Κι πορώ να ανασπάλω
τον τόπο ‘ν' ντ' εγέννεθα.
Την μανίτσα μ' και τον κύρι μ'
και το οσπίτ ντ' ετράννηνα.
Άμαν, άμαν, άμαν, άμαν.
Άμαν, άμαν, άμαν.
Αχ ντ' ετράννηνα.
Σην ζωή μ' τ' ημσάν τα χρόνεα μ'
και σα ξένα έζησα.
Και το οσπίτι μ' την πόρταν
εικοσ' χρόνεα κι ένοιξα.
Άμαν, άμαν, άμαν, άμαν.
Άμαν, άμαν, άμαν.
Αχ κι ένοιξα.
Δειτε και: www.stixoilx.blogspot.com